حرا

هرا یک رمان ساده نیست. این رمان در کنار داستان جذابی که دنبال میکند آینه ای جلوی شما میگذارد تا خود را بجویید. هرا ذات مولاناست وقتی می پرسددر اندرون من خسته دل ندانم کیست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست
یا وقتی چیزی در خود میابد که خودی که میشناسد نیست
تو مپندار که من شعر بخود می گویم
تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم

هرا داستان یک انسان نیست، ماهیت انسانیت است که سالهاست در تعصب اندیشه های توتالیتر ایدئولوژیک دفن شده است. هرا دایره المعارف جدیدی از مفاهیمی است، که مفهوم باخته اند. هرا با تلفیق فکری پویا به جسمی هوسباز و زیبا عملا شما را روبروی خود واقعیتان قرار میدهد تا یکبار برای همیشه خود را از ورای فیلترهای رنگی ایدئولوژیهایی که ریشه در چیزی جز استعمار ندارند، بیابید. جسمی که هرچه مربوط به آن باشد فانی و موقتی است. از لذتهایش گرفته تا وجودش. در مقابل بعد دیگری که هرچه دارد لایتناهی است از لذتهایش تا وجودش. هرچه گرایش شما به جسم و لذتهایش باشد با واژه فانی آشناتر میشوید. جسم هرا گویای این بعد است. لذتهایی را میجوید که دوامی ندارد لذتهای فانی ای که در صورت تداوم دردناک و خطرناک میشود، نیازهای جسمی همه اینگونه اند، خوردن لذت جسم است اما زیاد خوردن دردناک و خطرناک، نیازهای جنسی لذت غیرقابل وصفی دارند اما تکرار و زیاده روی آن نیز چیزی جز در و انزجار بدنبال ندارد. اما لذتهایی که بعد دیگر انسان مربوط میشوند هیچگاه تکراری یا دردناک نمیشود و حتی یادآوری آن نیز لذتبخش است، لذتهایی چون عشق، مهربانی، همیاری، همراهی، شکرگذاری که جایی در جسم ندارد اما لایتنهای است.
هرا با اینکه انسانی خیالی از جسم و روانی مجزاست اما به ماهیت اصلی انسان اشاره دارد که به عنوان موجودی زنده چون دیگر زندگان زمین به قدرتی مسلح میشود که در هیچ جاندار دیگری نمیتوان یافت، او هوشیار میشود. هوش در هیچ بخشی از طبیعتی که میزیست وجود نداشت، او به استعدادی مسلح شد که او را از ضعیفترین جاندار روی زمین به اشرف مخلوقات تبدیل کرد. اما در او پاردوکسی ساخت که هزاران سال از شناخت خود عاجز بود، چنانکه رومی چنین میگوید :

هم در پی بالائیــــان ، هم من اسیــر خاكیان

هم در پی همخــــانه ام ،هم خــانه را گم كرده ام

آهـــــم چو برافلاك شد اشكــــم روان بر خاك شد

آخـــــر از اینجا نیستم ، كاشـــــانه را گم كرده ام

مولانا همچون دیگر جویندگان حقیقت در خود چیزی میابد که با جسمی که میشناسد سنخیتی ندارد، او سرگشتگی

خود چون دیگر مردم را در مستی شراب نمیابد:

مـــن اگـــر مست و خرابم نه چو تو مست شرابم

نه ز خاکم نه ز آبم نه از این اهــــل زمــــانم

رومی میداند آنچه در او غوغا بپا کرده است خودی که میشناسد نیست. خود که میشناسد گوش و دهان و زبان دارد اما قدرت بیان نه:

کیست در گوش که او میشنود آوازم

یاکدامیست سخن میکند اندر دهنم

کیست در دیده که از دیده برون می نگرد

یا چه جانست نگویی که منش پیرهنم

درباره نویسنده

[محمد فرقانی]

من در بهار به دنیا آمدم، در خانواده‌ای که جز دین چیزی نداشت. از همان لحظه تولد، دین در وجودم ریشه دواند، گرچه هنوز روحی نوپا بودم. پیش از آن‌که به ده سالگی برسم، انقلاب از راه رسید. دین بر شهر و کشورم چیره شد و من پیروِ مومنی بودم که چیزی از آن نمی‌فهمید.
پیش از آن‌که بیست ساله شوم، جنگ اندک انسانیتی را که در من باقی مانده بود ربود و مرا به ورطه‌ی درندگی کشاند. جنگی بود به نام خدا، که هر دو سو به نام او می‌کشتند. اما من برای کشتن نیامده بودم—من برای چیزی می‌جنگیدم که آن را وطن می‌نامیدند. آن‌ها به من جنگ دادند، در حالی که خودشان از تجارت آن بهره‌مند می‌شدند. جنگ بازی عجیبی‌ست؛ برای آن‌هایی که می‌جنگند، چیزی جز فاجعه ندارد، اما برای آن‌هایی که آن را می‌سازند، ثروت به ارمغان می‌آورد. من جانم را در جنگی به خطر انداختم که بر سر مالکیت افرادی چون من بود—روایتی تاریک که جنگ‌ها برای ما می‌نویسند و ما چشم‌بسته باورش می‌کنیم. آن‌هایی که از جنگ سود می‌برند، ثروتمند می‌شوند؛ آن‌هایی که در آن می‌جنگند، می‌میرند.
محمد فرغانی نویسنده‌ای آینده‌نگر است که در مرز میان فلسفه و علمی-تخیلی قدم می‌گذارد. او با اشتیاقی بی‌پایان به پرسش‌های بنیادین درباره‌ی هستی، آگاهی و آینده‌ی بشر می‌پردازد و روایت‌هایی عمیق و اندیشمندانه می‌آفریند که دیدگاه انسان به واقعیت را به چالش می‌کشد. آثار او پلی هستند میان خیال‌پردازی آینده‌نگرانه و تأملات فلسفی ژرف، که خواننده را به کاوش در پیچیدگی‌های طبیعت انسان و جهان هستی فرا می‌خوانند.

مطالعه بیشتر